Yellowtime #8 Festival (Easy Yellow) Geel (02-09-2018) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: Yellowtime info band: Rebirth Collective - Phillipe Aerts & Raphaëlle Brochet - Marie Daulne (Zap Mama) Alexandre Lesage Trio - Blue Bop Quintet - Antikythera - Stedelijke Academie © Rootsville 2018

 

Onder een heerlijk zonnetje gaat het op deze Indian Summer Sunday terug richting Yellowtime in Geel. Vanaf 14.00 zijn het gewoontegetrouw de studenten jazz en lichte muziek van de stedelijke academie van Geel die er op de zondagnamiddag aan beginnen, en dit onder de deskundige leiding van Geert Schoeters.

Net al vorige editie zijn het ook nu twee lichtingen die aan de aftrap staan van deze heerlijke 'Easy Yellow'. Ook 'oestermeester' Staf was al aan het werk. Eerst is het de beurt aan de jonge wolven van 'Earjazzm'. Never change a winning team zal Geert Schoeters gedacht hebben en dus staat deze band net als vorig jaar weerom aan de aftrap. Geen greintje zenuwen te bespeuren bij Quinten Goris en Gie Dockx, beiden op gitaar. Joris Antonios op sax en de ritme sectie met Thomas Antonios (bas- en akoestische gitaar) en drummer Lennert Vissers.

Net als vorig jaar weten deze duidelijk op elkaar ingespeelde youngsters iedereen te verrassen. Ze brengen onder meer 'Song For My Father' van Horace Silver, een streepje Cubaanse jazz met werk van componist en pianist Jesús 'Chucho' Valdés en zoals het hoort ook een standard met 'Four' van Miles Davis uit 1954, als is er nog steeds enige commotie rond dit nummer betreffende de credits. Misschien moeten die nu maar aan deze 'Earjazzm' worden toegeschreven ;-). Met een unanimiteit aan stemmen bezorgen deze pupillen van Geert hier de vroege bezoekers van deze 'Easy Yellow' wel degelijk een eerste eargazzm. Trouwens drie onder hen kijken reeds veel verder en hebben onder de bandnaam 'Trio Thomastique' reeds een 'EP' op de markt met enkel en alleen eigen originals. Deze drie zijn Thomas, Gie en Lennert. Dat de voorvechters van nieuw talent nu maar eens recht staan, C'est Fantastique!

Meester Schoeters gooit dan ook maar meteen al zijn troeven hier op tafel voor deze 'Sultan Stage'. Ook de volgende 'band zonder naam' is een certitude aan het worden op deze zondagnamiddag. Vorig jaar noemde Geert ze nog gemakshalve de 'madammen en mannen van vrijdag' en ook nu zijn An Van Reeth (bass), Bike (zonder E) Verdonck aan de keyboards, string bender Jurgen Bourgeois, Charles Maes (alt-sax) en drummer Jan Kempen weerom van de partij. Die vrijdagavond moet bijzonder boeiend aan het worden zijn want ook zij spelen hier op automatische piloot als moet enige emotie wel kunnen.

Zonder ook maar één valse noot te brengen legt dit 'Quintet' hier een foutloos parcours af en moeten ze er op de 'Stedelijke Academie' maar eens hun stoute schoenen gaan aantrekken om deze twee uitstekende formaties eens naar voren te brengen. Misschien ga ik zo zelf wel eens afzakken tijdens de lesuren om hen een 'spotlight' te bezorgen. Vast staat wel dat deze twee ensembles hier de eerste bezoekers een zonnige en toepasselijke 'lazy afternoon' kwamen te bezorgen. En voor diegene die later deze namen op onze podia zouden tegenkomen, je zag ze eerst op 'Yellowtime'!

Ook een obligate aanwezigheid is Yvonne Walters die op de 'main stage' deze jazzdag als 'MC' zal begeleiden. Rond de klok van drie is het zo al meteen tijd voor 'Rebirth::Collective'. Het was trombone speler Dree Peremans die in 2010 deze 'Rebirth::Collective' kwam op te richten. Dit achtkoppig ensemble bestaat uit vijf blazers en een volledige ritme sectie inclusief piano. Naast Dree Peremans is er ook nog Bruno Vansina (alt sax, klarinet en fluit), Jo Hermans (trompet en flugelhorn), Wietse Meys (tenor sax) en normaliter Joppe Bestevaar (baritone sax). Joppe zag zich vandaag verzekerd van een dagje verlof ;-) en werd zo vervangen door Hanne De Backer aan die grote saxofoon. Voor de ritme sectie was er vandaag Matthias De Waele (drums) en Jos Machtel (contrabas). Het ensemble wordt vervolledigd met Ewout Pierrieux (piano). In 2013 brachten Dree en zijn Rebirth::Collective hun debuutalbum 'Liner Notes' op de markt en vorig jaar volgde er 'Witchcraft'.

Zoals gepast openen ze dan ook met de titeltrack van hun laatste album en met 'Witchcraft' eisen ze zo meteen alle aandacht op. Voor diegene die dit 'collective' nog niet kennen krijgen nu de mogelijkheid om al dadelijk hun brede oeuvre te ontdekken want meteen volgt er 'Liner Notes' van hun debuutalbum. Voor 'Waltz For Debbie' van Bill Evans schreef Dree een volledig nieuw arrangement zodat Bruno en Ewout zich met respectievelijke solo's zich in de kijker kunnen spelen.

Uit 'Witchcraft' brengen ze ook nog 'Spring Can Really Hang You Up The Most' en het niet zo evidente 'Cherokee' van Ray Noble, met een meesterlijke vertoking van de twee tenor saxofonisten Bruno en Wietse. Onnoemelijk respect van Dree voor Cole en zo brengen ze het mooie 'Just One Of These Things' van Cole Porter. Als afsluiter mag en kan nog 'Bite The Bullit', een eigen compositie van trombonist Dree Peremans, en zo zit deze 'Easy Yellow' dan volledig op de rails.

Hierna draaien we weerom volledig rondom onze as om richting 'Sultan Stage' te trekken voor het 'Alexander Lesage Trio'. De line-up bestaat uit Alexander Lesage aan de piano, John Wolter aan de drums en Wolf Van Gemert aan de basgitaar. Een internationaal gezelschap die elkaar vonden aan het Conservatorium van Maastricht. Hun inspiratie haalden ze zowel bij de klassieke componisten als Rachmaninov en Chopin alsook bij jazz iconen als Thelonious Monk en Duke Ellington.

Een niet zo alledaagse combinatie die hier blijkbaar goed weet aan te slaan. Een moment waarbij vaste jazz structuren nieuwe creaties komen te vormen in een vrije impressie. Stukken waarbij klassieke muziek en moderne jazz in een soms dromerige sfeer nader tot elkaar weten te komen. Dit allemaal te bewonderen op de 'Sultan' zijn eigen podium.

Tijd voor wat uitzonderlijke betovering nu. Op de 'main stage' is het stilaan tijd voor het duo Philippe Aerts & Raphaëlle Brochet. Phillipe Aerts is als contrabassist helemaal geen onbekende en maakt ook deel uit van het Phillipe Catherine Trio. In 2002 won hij de Belgische Django D'Or en heeft ook zijn eigen Trio en Quartet met inhet laatste Bert Joris als trompettist. Vandaag staat aan zijn zijde Raphaëlle Brochet.

Raphaëlle werd geboren in een muzikale familie en groeide op met jazz. Ze begon haar carrière op 17-jarige leeftijd door een album op te nemen met Floris Nico-Bunink (Mingus, Billy Holliday) onder het label Daybreak. Haar studie begon aan het Conservatorium van Poitiers in Frankrijk, waar ze drie jaar piano studeerde. Daarna ging ze verder met haar studie Jazz Performance Studies in Frankrijk (Niort Conservatorium, Conservatorium van Straatsburg, XI Conservatorium van Parijs en Nantes Conservatorium) en in Canada (Universiteit van Montreal) gedurende 7 jaar daarna. In 2006 studeerde ze af aan het Conservatorium in Nantes.

Hun samenwerking leidt tot een uniek programma, waarbij het conventionele gebruik van hun eigen individuele instrumenten, de stem en de bas, vervagen. Elk concert van het duo ervaart u als een soundscape, waarbij Carnatische invloeden (traditionele muziek uit Zuid-India), Arabische, Bulgaarse volksmuziek, bebop en jazz in elkaar vloeien. Vorig jaar brachten ze hun album 'Kamalamba' uit, een album dat ongetwijfeld hier vandaag in de belangstelling zal staan.

Raphaëlla reisde al de ganse wereld af wat wordt weerspiegeld in haar muziek. Tijdens hun duo concerten kleuren ze voortdurend buiten de lijnen en de verwachtingen. Hun werk kan je buiten uiterst mooie muzikale verhalen ook als kunst gaan beoordelen. Je wordt door hen meegenomen op een rollercoaster van emoties en ongekende puurheid. Met behulp van enige technische hulpmiddelen komen we zo ook uit bij een verhaal tijdens een treinreis doorheen India incluis de beleving van de volkse realiteit. Raphaëlla brengt deze 'Santhanam' als een verhaal zo boeiend dat je het jezelf levendig kan voorstellen, een meesterstukje dat ook de volledige aandacht krijgt van Marie Daulne...en de ganse hof van Mevr. Greet.

'Spring Can Really Hang You Up The Most' van Wolf en Landesman uit 1955 horen we deze namiddag voor de tweede maal maar dit is dan weer een totaal iets anders. Je wordt als het waren meegezogen in de sfeer waarin Raphaëlla en Phillipe dit arrangement kwamen te schrijven. Poëtische schoonheid hier op Yellowtime. Om Phillipe niet enkel en alleen in de schaduw te zetten van deze alles veroverende stem van Raphaëlle brengen beiden ook nog werk dat Phillipe schreef. Met 'Folhas Secas' krijgen we dan nog een combinatie van jazz en Fado en nemen beiden zo afscheid met eentje van de 'King of Pop'. Hiermee steekt Raphaëlla het niet onder stoelen en banken dat ze met Michael Jackson is opgegroeid. Op deze 'The Lady in My Life' ontpopt ze zich zo tot een volleerd beatboxer. Incredibile!

Op de 'Sultan Stage' is het nu de beurt aan het 'Blue Bop Quintet'. Het Blue Bop Quintet is een jazzband bestaande uit vijf jonge muzikale talenten uit het Antwerpse. Ze spelen 'hard bop' en jazz uit de jaren 50-tig en 60-tig waarbij ze de inspiratie haalden bij onder meer Hank Mobley, Lee Morgan, Wayne Shorter en Clifford Brown. De samenstelling van dit Quintet bestaat uit Seba Colson (trumpet), Ymre Denis (tenor sax), Milan Verbist (piano), Jef Manderveld (double bass) en Simon Van Brandt (drums).

De herbleving van 'The Jazz Messengers' in de vorm van deze Antwerpse youngsters die deze strekking in de jazz prefect weten te brengen in de vorm van enkele standards maar ook met eigen composities zoals 'Get Real'.

Tijd voor de hoofdact van deze 'Yellowtime'. Marie Daulne is uiteraard ook het gezicht van 'Zap Mama' en vandaag sluit ze hier op de 'main stage' af met één van haar nieuwere projecten. De soundcheck loopt enigszins uit de hand en zo loopt het programma dat ook traditioneel enige vertraging op. De zangeres, componiste en activiste Marie Daulne met Belgisch-Congolese roots staat sinds begin de jaren ’90 aan het roer van Zap Mama Ze toerde in haar indrukwekkende carrière zowat gans de wereld.

Wanneer Marie Daulne er aan begint herkennen we in haar muziek toch ook nog enige connectie met 'Zap Mama'. Ook nu worden diverse culturen verweven in haar eigen nieuwe sound. Vocaal worden de teksten gebracht in het Frans en het Engels met een duidelijke invloed van enige Latin grooves. Muziek die verrassend uit de hoek weet te komen waarbij enkel fans zich niet meer kunnen weerhouden om enkele erotisch getinte danspasjes te ondernemen.

Een mix van R&B, jazz, hip hop, reggea en funk met ook hier enkel momenten van technische bijstand. Je zou het kunnen stellen dat haar nieuw project een hommage is van Brel, over The Band tot Bob Marley. Marie Daulne laat geen moment onbenut om het publiek te betrekken in haar muziek. Een interactie die blijkbaar wel lijkt te helpen om de sfeer na een vermoeiend weekendje 'Yellowtime' een allerlaatste keer omhoog te tillen. Van Queen's megahit 'We Will Rock You' tot de rock 'n roll jaren van de Bennett zusjes aka 'The Ronettes'.

Voor de 'die hards' is er op de 'Sultan Stage' nog een ultieme afsluiter met het ensembele 'Antikythera'. Ook deze groep vondt hun oorsprong in het Conservatorium van Maastricht. Ze cobineren jazz met moderne electro waarin strekkingen als soul en dance music zijn verweven. De bezetting van deze 'Antikythera' bestaat uit Rebecca Driesmans (vocals), Grant Meyer (keys), Louise van den Heuvel (bass), André Breidlid (drums) en Hyung Jin Ee op saxofoon.

Een verslag zal voor een volgende ontmoeting zijn want na 'Marie Daulne' hield ik het voor bekenen, Don't blame it on the boogie, blame it on the soundcheck ;-). Weerom een meer dan geslaagde 8ste editie van 'Yellowtime', met dank aan Mevr. Greet Mannaerts.